Terapia miofunkcjonalna – studium przypadku chłopca w wieku 7 lat

Diagnoza miofunkcjonalna

Chłopiec został zgłoszony przez matkę celem diagnozy miofunkcjonalnej ze względu na brak postępów terapeutycznych w prowadzonej przez trzy poprzednie lata tradycyjnej terapii logopedycznej. Przed podjęciem prezentowanych poniżej działań uczestniczył w zajęciach logopedycznych w przedszkolu oraz zajęciach prowadzonych prywatnie przez logopedę, co niestety nie przyniosło oczekiwanych rezultatów.
Diagnoza miofunkcjonalna, której elementami były szczegółowy wywiad oraz badania przedmiotowe, została wykonana w obecności rodzica. Diagnoza przedmiotowa obejmowała orientacyjną ocenę postawy ciała i napięcia mięśniowego pacjenta, ocenę budowy i sprawności narządów artykulacji, ocenę przebiegu funkcji biologicznych w obrębie narządu żucia (spoczynkowych pozycji oralnych, oddychania spoczynkowego i dynamicznego, połykania śliny, płynów oraz pokarmów stałych, odgryzania, gryzienia i żucia) oraz badanie artykulacji. Jednym z elementów podlegających ocenie podczas diagnozy miofunkcjonalnej jest budowa wędzidełek jamy ustnej pacjenta. 
W wyniku przeprowadzonej diagnozy ustalono, że chłopiec prezentuje nieprawidłową pozycję spoczynkową warg, wynikającą z zaburzonej dystrybucji napięcia mięśniowego w okolicy ustno-twarzowej, skróconego wędzidełka wargi górnej oraz dysfunkcji oddychania, połykania i żucia. Wargi pacjenta prezentowały ograniczoną kompetencję podczas domknięcia, brak doszczelnien...