Głos w sprawie laryngektomowanych

W połowie lat 90. ubiegłego wieku przebywałam dość długo w Sztokholmie i tam ze zdumieniem zaobserwowałam, że całkowite laryngektomie są prawdziwą rzadkością w Szwecji. W jednej z trzech renomowanych klinik uniwersyteckich w Sztokholmie, w której wówczas pracowałam, wykonywane były już wówczas średnio raz w miesiącu (wczesna wykrywalność ca in situ, świetna histopatologia i co za tym idzie, dużo operacji mało inwazyjnych). W większości przypadków zabieg całkowitego usunięcia krtani połączony był z jednoczesnym wszczepieniem protezki tchawiczo-przełykowej; słyszałam więc pacjentów mówiących zrozumiałą mową bezpośrednio po operacji, po wybudzeniu z narkozy, i to głosem znacznie lepszym od jedynie mi wtedy znanego głosu „przełykowego”, brzmiącego, nie tylko w moim pojęciu, ale też dla otoczenia pacjenta, dość odstraszająco i mało zrozumiale (pod warunkiem, że w ogóle się go nauczy). Dodatkowo, bezpośrednio po zabiegu, każdy pacjent zaopatrywany był w Stomavent, więc adaptował się do niego od razu, a faktem przecież jest, że późniejsze go zastosowanie (w odleglejszym czasie od operacji) stwarza pacjentom laryngektomowanym trudności adaptacyjne. Według prowadzonych statystyk, około 50% szwedzkich pacjentów po całkowitym usunięciu krtani wracało do pracy w zawodzie.

Nie są to tylko moje osobiste wrażenia, gdyż rozmawiałam wtedy z...