Siła motywacji

Rozpoznanie choroby

Początkowymi objawami, które dopiero po pewnym czasie zaniepokoiły pacjenta, były: nieustający kaszel, chrypka utrzymująca się bardzo długo (prawie pół roku); w późniejszym etapie pojawiło się krwioplucie i duszności. Mężczyzna długo zwlekał z wizytą u lekarza, mając nadzieję, że objawy ustąpią i są wynikiem przeziębienia w okresie zimowym. Należy nadmienić, że palił dużo papierosów (pół paczki dziennie i więcej), pił alkohol wysokoprocentowy (z wywiadu: średnio 2 razy w tygodniu), ale głównym czynnikiem, który mógł wywołać chorobę, było zatrudnienie w zakładzie produkującym cement, a co za tym idzie – znaczne zapylenie miejsca pracy. Mężczyzna jest mieszkańcem obszarów wiejskich. Jako rolnik miał też do czynienia z płynnymi nawozami i środkami ochrony roślin.

Ponieważ opisane symptomy nie ustępowały przez około 6 miesięcy, pacjent zgłosił się do lekarza pierwszego kontaktu i został skierowany do laryngologa. Po badaniach USG szyi i węzłów chłonnych, badaniu RTG klatki piersiowej oraz badaniu laryngoskopowym z pobraniem wycinka stwierdzono raka głośni T3 (ograniczenie guza do krtani oraz unieruchomienie, naciekanie przestrzeni okołogłośniowej). Zastosowano laryngektomię całkowitą z późniejszą radioterapią.

Początki terapii mowy

Już w okresie przedoperacyjnym zastosowano ćwiczenia oddechowe oraz wzmacniające mięśnie obręczy barkowej. Pacjent miał także okazję porozmawiać z osobą laryngektomowaną, która systematycznie przychodzi na oddział laryngologiczny i odwiedza pacjentów przed operacją. Po operacji mężczyzna funkcjonował dosyć dobrze. Nie wykazywał stanów depresyjnych, zachował pozytywne myślenie, m.in. dzięki wsparciu rodziny.

Po wygojeniu się rany i po usunięciu sondy przystąpiliśmy do właściwych ćwiczeń mających na celu naukę mowy przełykowej. Należy zaznaczyć, że na początku pacjent chciał posługiwać się pseudoszeptem, jednak staraliśmy się nie przyzwyczajać go do takiej komunikacji. Pseudoszept wytwarzany jest za pomocą powietrza znajdującego się biernie w jamie ustnej, a nie przez podmuch powietrza wydychanego. Ten sposób komunikacji charakteryzuje brak dźwięczności: spółgłoski bezdźwięczne były wymawiane prawidłowo, natomiast inne, wytwarzane tylko ruchem warg, trudniej było rozumieć. Pseudoszept odbierano stosunkowo dobrze, ponieważ mężczyzna starannie układał narządy artykulacyjne. Jednak ćwiczenia nauki mowy zastępczej odbywały się regularnie, aby pacjent nie przyzwyczaił się do mowy za pomocą pseudo...