Elektrostymulacja jest zabiegiem, którego celem jest pobudzenie tkanek – najczęściej nerwów lub mięśni – impulsami elektrycznymi o odpowiednio dobranych parametrach, które są podawane za pomocą elektrod przyłożonych w określonych miejscach: punktach motorycznych. Zastosowanie impulsu elektrycznego o odpowiednim nasileniu oraz odpowiedniej częstotliwości prowadzi do skurczu mięśni tego samego rodzaju, który następuje podczas wysiłku fizycznego czy ćwiczeń siłowych. Inna jest jedynie droga pobudzenia. Elektrostymulacja wywołuje w organizmie następujące skutki:
POLECAMY
- znosi skurcze mięśni,
- wywołuje kontrolowane skurcze mięśni naśladujące normalną pracę mięśni, umożliwiając ćwiczenie mięśni,
- poprawia krążenie krwi, która jest „pompowana” dzięki pracy pobudzonych mięśni,
- usprawnia proces oczyszczania komórek z produktów ubocznych przemiany materii,
- zwiększa wydzielanie endorfin – naturalnych środków znieczulających, powodując w konsekwencji możliwość zmniejszania dawek leków przeciwbólowych,
- wspomaga gojenie się ran,
- zmniejsza obrzęki przez uruchomienie pompy mięśniowej.
Elektrostymulacja stosowana jest od wielu lat w szeroko pojętej fizjoterapii. W terapii logopedycznej, w której używa się jej do wzmocnienia mięśni odpowiedzialnych za mowę oraz w celu poprawy funkcji połykania, dopiero od niedawna przeżywa prawdziwy renesans.
Jej korzenie sięgają jednak znacznie głębiej.
W literaturze starożytnej możemy znaleźć wzmianki na temat naturalnych metod elektroterapii przy użyciu ryb elektrycznych. W starożytnym Egipcie wykorzystywano suma elektrycznego spotykanego w Nilu oraz jeziorze Czad. W IV w. p.n.e. w Grecji stosowano wkładanie nóg do wanny z elektryczną rybą lub okłady z żywych ryb elektrycznych. W antycznym Rzymie – około 50 r. n.e. – wykorzystywano drętwę: rybę przykładano w określonych miejscach ciała z określoną częstotliwością. Uważano, że taka metoda terapii niweluje skutki padaczki, bólu głowy, melancholii (depresji) oraz korzystnie wpływa na stawy. W literaturze polskiej o rybie torpedo, powodującej porażenie zarówno ryb w sieciach, jak i rybaków, pisał Benedykt Chmielowski w Nowych Atenach z 1745 r., a o rybie trzęsawcu wspominał Krzysztof Kluk w 1780 r. w pracy Zwierząt domowych i dzikich, osobliwie krajowych, potrzebnych i pożytecznych, domowych, chowa...
