Wykorzystanie strategii sensorycznych w terapii zaburzeń artykulacyjnych

Praksja oralna i kinestezja artykulacyjna

Artykulacja, jako forma najbardziej precyzyjnego ruchu, wymaga dobrej świadomości czucia ułożenia narządów mowy oraz zaplanowania i wykonania serii szybkich ruchów warg i języka w odpowiedniej kolejności. Funkcje te w praktyce logopedycznej określane są jako praksja i kinestezja artykulacyjna.

Kinestezja artykulacyjna to czucie ułożenia narządów mowy właściwe poszczególnym głoskom (Styczek 1980). Ocena kinestezji jest niezbędną częścią badania logopedycznego, ma na celu sprawdzenie funkcji korowych dla mowy i określenie możliwości w zakresie kierowania ruchami aparatu artykulacyjnego w trakcie mówienia.

Tradycyjny sposób pracy nad zaburzoną kinestezją artykulacyjną zakłada wielokrotne powtarzanie danego dźwięku we właściwym dla niego ułożeniu artykulatorów (Styczek 1982).

Praksja oralna to umiejętność wykonywania celowych ruchów w obrębie jamy ustnej. Wymaga dokładnego zaplanowania, a następnie odtworzenia sekwencji ruchowych w odpowiedniej kolejności.

Informacje pochodzące z ciała są niezbędne, by odpowiednio zaplanować i wykonać ruchy – innymi słowy: aby wykonać precyzyjny i celowy ruch, trzeba być pewnym tego, jaka jest jego sekwencja. Należy także umieć zaplanować poszczególne jego etapy oraz mieć dobrą świadomość swojego ciała.

Wewnątrz jamy ustnej spotykają się trzy podstawowe zmysły, na bazie których są budowane doświadczenia czuciowo-ruchowe, konieczne do rozwoju prawidłowej artykulacji. Ich współdziałanie oraz wpływ na wymowę przedstawiono na rysunku.

Współdziałanie zmysłów oraz ich wpływ na wymowę.

Przy ocenie praksji i kinestezji artykulacyjnej rzadko bierze się pod uwagę możliwość istnienia zaburzeń przetwar...