W praktyce logopedycznej często spotykamy dzieci z, wydawałoby się, „prostą” dyslalią, u których terapia nie przynosi widocznych skutków lub które zatrzymują się na pewnym poziomie i nie są w stanie go przekroczyć. Wprawdzie opanowują one prawidłową wymowę głoski w izolacji, jednak nie potrafią jej użyć w sylabach czy prostych słowach, niezależnie od intensywności ćwiczeń. Nietrudno sobie wyobrazić, że sytuacja taka może stać się przyczyną frustracji i zniechęcenia nie tylko u dziecka, ale również u terapeuty.
Autor: Magdalena Drozd
Logopeda, terapeuta integracji sensorycznej, pedagog specjalny. Prowadzi Poradnię Terapeutyczno-Logopedyczną BOBIK w Warszawie. Pracuje z dziećmi, młodzieżą. Prowadzi diagnozę i terapię logopedyczną z elementami integracji sensorycznej, terapię miofunkcjonalną według Anity Kittel oraz warsztaty dla rodziców.