Podstawowa zasada dotycząca komunikowania się z dzieckiem z równoczesną wzrokowo-słuchową niepełnosprawnością zakłada, że bez względu na wybór sposobu komunikowania się wszystkie osoby stające się dla dziecka partnerem dialogu powinny konsekwentnie stosować te same formy komunikacji niewerbalnej z zawsze towarzyszącą mową werbalną. Jak to zrobić w praktyce?
Edukacja i rehabilitacja osób z różnorodnymi zaburzeniami – wyizolowanymi czy też współistniejącymi – to bardzo trudny proces, wymagający wiedzy, umiejętności i determinacji. Szczególnie trudnym wyzwaniem jest uzyskanie efektywności ww. działań w stosunku do osób z jednoczesnym uszkodzeniem wzroku i słuchu, czyli głuchoniewidomych, którym najczęściej współtowarzyszą dodatkowe niepełnosprawności.
Współczesna medycyna rozwinęła się do tego stopnia, że umożliwia ratowanie ciąż zagrożonych, przedwcześnie urodzonych noworodków oraz dzieci obciążonych szeroko rozumianą niepełnosprawnością, które dotychczas narażone były na śmierć. Samo ratownictwo nie rozwiązuje problemów ani uratowanego dziecka, ani jego rodziców. Potrzebna jest dalsza, wielokierunkowa i specjalistyczna pomoc, najlepiej jeśli jest ona podjęta jak najwcześniej: albo od początku – dziecku, którego rozwój jest zagrożony ze względu na nieprawidłowości związane z okresem prenatalnym lub perinatalnym, albo tuż po zadziałaniu czynnika patogennego.
