Wskazówki dla logopedów, nauczycieli i rodziców do pracy z dzieckiem z uszkodzonym narządem słuchu

Kompensacja rozwoju słuchu u dziecka z uszkodzeniami słuchu

Dziecko z uszkodzonym narządem słuchu jest pozbawione tej naturalnej drogi rozwoju słuchu i mowy. Łatwy i przyjemny sposób poznawania świata zmysłem słuchu trzeba w tym wypadku zastąpić systematycznymi ćwiczeniami z dzieckiem, prowadzonymi w trakcie terapii przez surdologopedę we współpracy z rodzicami, którzy ten proces kontynuują w domu.

Susanna Schmid-Giovannini mówi, że w rehabilitacji dzieci z wadą słuchu trzeba pobudzać do działania i aktywności przede wszystkim słuch. Takie ćwiczenia nazywamy treningiem słuchowym, który jest elementem całego procesu wychowania słuchowego. Poza tym pomimo uszkodzonego narządu słuchu istotną rolę odgrywa w odbieraniu mowy funkcja wzroku. To oczy w istotny sposób przyczyniają się do tego, że dziecko z zaburzonym słuchem może prawidłowo opanować język mówiony. Mały pacjent z wadą słuchu nie słyszy mowy, ale może ją widzieć na wargach i całej twarzy osoby mówiącej. Określamy to jako element odczytywania mowy z ust. Jednocześnie może ją też odczuwać przez dotyk – rejestrując drgania, przenoszone przez ciało człowieka mówiącego.

Pobudzanie resztek słuchowych

Reakcje słuchowe u dzieci z uszkodzonym narządem słuchu są możliwe dzięki istniejącym resztkom słuchu. W pracy rewalidacyjnej konieczne jest pobudzenie tych resztek słuchowych i nauczenie dziecka korzystania z nich. Proces zdobywania doświadczeń akustycznych (czyli wychowanie słuchowe) rodzic i logopeda powinni rozpocząć jak najwcześniej – mimo braku u dziecka urządzeń wspomagających słyszenie, na które czeka. Na pewno taki start w edukacji surdologopedycznej przyniesie lepsze wyniki w opanowywaniu języka i mowy. W konsekwencji rozwój psychospołeczny dziecka z wadą słuchu przebiega bardziej prawidłowo, niewiele...