Autyzm często wpływa na inicjatywę dziecka, które jest mniej skłonne do interakcji z ludźmi i bardziej skupia się na wąskim zakresie aktywności. Ta cecha występuje u dzieci od początku i utrzymuje się przez całe życie. W przypadku małego dziecka mniej interakcji społecznych to mniej okazji do uczenia się, a zawężony i powtarzalny zakres aktywności skutkuje zmniejszoną różnorodnością sposobów uczenia się.
Autor: Ewa Małachowska
Neurologopeda, logorytmik, glottodydaktyk, oligofrenopedagog; ekspert MEN, posiada I Stopień Specjalizacji Zawodowej z logopedii oraz Certyfikat Zawodowy Logopedy. Prowadzi zajęcia praktyczne i teoretyczne ze studentami studiów stacjonarnych i podyplomowych Wydziału Filologicznego Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Pełni funkcję Przewodniczącej Zarządu Głównego Polskiego Związku Logopedów.
Przed logopedią stoją dziś wyzwania ujednolicenia kształcenia w całej Polsce, wyznaczenia standardów i ich respektowania przez uczelnie kształcące logopedów, wykorzystania możliwości, jakie stwarza współczesna technika, oraz nadrobienia zaległości w pracy z niektórymi grupami osób niepełnosprawnych.
Wśród wielu zaburzeń towarzyszących zespołowi Downa są i takie, które dotyczą komunikacji werbalnej. Wynikają głównie z obniżonej sprawności intelektualnej, z wiotkości mięśni narządów artykulacyjnych, wadliwej budowy anatomicznej narządów mowy (krtani, wiązadeł głosowych, nosogardzieli, podniebienia, braku języczka, zbyt rozrośniętego i mało ruchliwego języka. Autorka dowodzi, że terapia dzieci z zespołem Downa jest możliwa oraz że powinno się ją rozpocząć jak najwcześniej. Przedstawia także metody przydatne w pracy z dziećmi z trisomią 21.
Słowo diagnoza (grec. diagnosis – „rozpoznanie”) kojarzy się przede wszystkim z badaniem lekarskim i jego wynikiem, ponieważ termin ten został zaczerpnięty z medycyny i następnie zapożyczony przez psychologię, pedagogikę i logopedię. Diagnoza zaburzeń w rozwoju dziecka inaczej jest formułowana przez lekarzy, a inaczej przez przedstawicieli nauk humanistycznych. Diagnoza w ujęciu logopedycznym stanowi zbiór określonych zasad oraz metod postępowania badawczego mającego na celu ocenę rozwoju mowy osoby badanej oraz określenie nieprawidłowości występujących w procesie komunikowania się.
Termin jąkanie jest powszechnie stosowany niezależnie od stopnia nasilenia zaburzenia: obejmuje osoby z ledwie dostrzegalnymi trudnościami, a także osoby z niezwykle dotkliwymi symptomami, u których komunikacja werbalna jest bardzo utrudniona, czasami niemal niemożliwa. Przed ogromnym wyzwaniem stoją więc rodzice dzieci, u których jąkanie się pojawia.