Urodzenie dziecka z poważną wadą rozwojową czy z zespołem wad często dramatycznie zaburza funkcjonowanie rodziny, tym bardziej że osoby z poważnymi wadami rozwojowymi wymagają wieloletniej i kosztownej opieki medycznej, rehabilitacji i zabezpieczenia socjalnego.
Autor: Anna Żebryk-Stopa
Dr n. biol. Specjalista neurologopeda, kierownik Pracowni Logopedycznej Katedry i Kliniki Foniatrii i Audiologii UM w Poznaniu; wykładowca koordynator studiów specjalizacyjnych mających zastosowanie w służbie zdrowia w dziedzinie neurologopedii. Autorka licznych publikacji naukowych, a także współautorka podręczników z neurologopedii. Oprócz rehabilitacji pacjentów po operacjach onkologicznych w obrębie głowy i szyi od wielu lat zajmuje się m.in. diagnozą i terapią logopedyczną dzieci z wadami twarzoczaszki.
Na całym świecie rośnie zainteresowanie rehabilitacją chorych po leczeniu nowotworów głowy i szyi. Międzynarodowa Klasyfikacja Funkcjonowania Niepełnosprawności i Zdrowia (ICF) zakłada w przypadku tych chorób tworzenie zespołów multidyscyplinarnych, jednak w praktyce podejście takie jest dość rzadkie. Holenderski Instytut Raka im. A. van Leeuwenhoeka opracował multidyscyplinarny program rehabilitacji pacjentów z nowotworami głowy i szyi, który mieści się w podstawowym pakiecie ubezpieczenia zdrowotnego.
Pacjenci po laryngektomii wymagają długotrwałej terapii w celu odzyskania możliwości posługiwania się głosem. Jest to głos zastępczy: przełykowy lub – przetokowy. Terapia ma na celu przywrócenie zdolności do pełnej komunikacji słownej z otoczeniem oraz wsparcie chorego i jego rodziny. Ażeby to osiągnąć, chory korzysta z pomocy całego zespołu interdyscyplinarnego, w którym ważne miejsce zajmuje logopeda. Zalecenia diagnostyczno-terapeutyczne mają pomóc w usystematyzowaniu jego działań.
Rozmowa z prof. UM, dr hab. Bożeną Wiskirską-Woźnicą – kierownikiem Katedry i Kliniki Foniatrii i Audiologii UM w Poznaniu.