Neurologopeda, pedagog specjalny, absolwentka Akademii Pedagogiki Specjalnej im. M. Grzegorzewskiej w Warszawie na kierunku pedagogika korekcyjna oraz logopedia. Doświadczenie zawodowe zdobywała w poradniach psychologiczno-pedagogicznych, OPS, oddziale neurologopedycznym. Obecnie wicedyrektor poradni TOP. Współpracuje z Uniwersytetem Warszawskim i Akademią Pedagogiki Specjalnej.
Na pustyni jest się trochę samotnym.
Równie samotnym jest się wśród ludzi.
(Antoine de Saint Exupéry Mały książę).
Ten cytat bardzo dobrze definiuje osoby z Zespołem Aspergera. Zespół ten jest zaburzeniem w niektórych sferach pozostającym nadal zagadką, a właściwe jego diagnozowanie stwarza wiele problemów. Istotne jest wczesne rozpoznanie, gdyż to umożliwia rozpoczęcie właściwej terapii, dającej szansę na prawidłowe funkcjonowanie.
Zdaniem Ireny Styczek, mowa jest nieprawidłowa wówczas, gdy różni się od tej, która jest w użyciu danej grupy społecznej. To stwierdzenie odnosi się do mowy już ukształtowanej, natomiast w odniesieniu do dzieci poniżej 7. roku życia do wad nie zalicza się okresowo występujących nieprawidłowości. Zaburzenia rozwoju mowy i języka występują jedynie u dzieci, gdyż proces nabywania językowej sprawności systemowej trwa do 6.–7. roku życia. W zakresie wymowy do wadliwych zalicza się tylko te dźwięki, które nie należą do zasobu fonetycznego języka polskiego.
Warto przyjrzeć się, w jaki sposób w konkretnej placówce zorganizowano działania terapeutyczne obejmujące dzieci jąkające się i ich rodziny – i potraktować je jako jeden z możliwych modeli zapewniania im wsparcia.
W jaki sposób można wykorzystać specyfikę terapii behawioralnej i poznawczej w pracy z pacjentem jąkającym się.
