Terapia młodzieży z mutyzmem wybiórczym

Jak odróżnić nieufność od mutyzmu?

Nawet zupełnie zdrowi młodzi ludzie w zetknięciu ze specjalistą (psychologiem, logopedą) przeważnie mówią mało, monosylabami, nie odpowiadają na pytania i nie zawsze mają ochotę na utrzymywanie kontaktu wzrokowego, ponieważ w wielu przypadkach zostali w taki czy inny sposób zmuszeni przez rodziców do wizyty. W związku z tym wyrażają całym ciałem, mimiką i gestem niechęć do kontaktu lub niezadowolenie. W tym wieku wzrasta obawa przed oceną i poczucie wstydu. Zewnętrzny obraz osoby z mutyzmem nie odbiega od normy wiekowej: modne ubranie, firmowe buty, długie włosy często spadające na oczy i zasłaniające twarz.

Co ciekawe, w trakcie wizyty osoby nieśmiałej lub niezadowolonej komunikacja ewoluuje w stronę dialogu, otwartości i dzielenia się emocjami. Zachodzi interakcja i młody człowiek zaczyna się komunikować, czasem tylko po to, żeby powiedzieć, że nie potrzebuje pomocy lub zgodzić się czy nawet poprosić o następne spotkanie. Nigdy tak się nie dzieje podczas pierwszej wizyty pacjenta z mutyzmem wybiórczym. 

Należy również wykluczyć całościowe zaburzenie rozwoju, takie jak autyzm czy zespół Aspergera. Zaburzenia te rozpoczynają się w dzieciństwie i charakteryzują się trudnościami w komunikacji i kontaktach społecznych, często także nietypowym zachowaniem. W zaburzeniach tych występuje niezdolność nawiązania właściwych dla danego etapu rozwojowego kontaktów rówie...