Profilaktyka ogólnie polega na zapobieganiu niepożądanym stanom. Ma ona ograniczony zasięg w logopedii, gdyż jest trudno przewidzieć wystąpienie niektórych zaburzeń mowy. Możliwe jest niedopuszczenie do przekształcenia się rozwojowej niepłynności mówienia w jąkanie, ale nie można zapobiec afazji nabytej. Profilaktyka logopedyczna polega więc przede wszystkim na możliwie wczesnym wykrywaniu zaburzeń mowy oraz ich terapii. Jest ona najczęściej kojarzona ze wczesną interwencją (Błeszyński 2015; Kaczorowska-Bray 2015)
i ma ścisły związek z diagnostyką.
Autor: Iwona Leśniewska
mgr; Zespół Szkół Specjalnych i Placówek Oświatowych w Radomiu, polonistka, neurologopeda.
O giełkocie napisano niewiele, a jeszcze mniej o jego terapii. Przeważnie jest ona skupiona na zmniejszaniu tempa mówienia i poprawie jego płynności. W artykule skoncentrujemy się na rozwiązywaniu psycholingwistycznych problemów osoby mówiącej „bez ładu i składu”.