Jąkanie jest zaburzeniem płynności mówienia o złożonej etiologii, w którego opisie, diagnozowaniu i prowadzeniu terapii ujmować należy czynniki nie tylko logopedyczne, ale także psychologiczne czy społeczne. Objawia się w mowie przez powtórzenia dźwięków i sylab, prolongacje czy bloki, którym towarzyszy napięcie. Mowa może być nierytmiczna, zbyt szybka lub zbyt wolna, w objawach mogą pojawiać się podwyższenia głosu. W zależności od nasilenia objawów i reakcji otoczenia u osoby doświadczającej jąkania występują również różne reakcje emocjonalne, jak frustracja, zdenerwowanie, poczucie winy, bezradność, czy społeczne, jak rezygnowanie z wypowiedzi, zawstydzanie się w komunikacji, ograniczanie sytuacji, w których trzeba coś powiedzieć.
Autor: Aleksandra Jastrzębowska-Jasińska
Neurologopeda kliniczny, psycholog, specjalista wczesnej interwencji logopedycznej, coach, pedagog specjalny, terapeuta ręki, wykładowca akademicki, doktorantka Interdyscyplinarnych studiów Doktoranckich w zakresie Psychologii na Akademii Pedagogiki Specjalnej w Warszawie. Specjalizuje się w terapii jąkania. Prowadzi diagnozę i terapię u dzieci, młodzieży oraz u osób dorosłych. Koncentruje swoje zainteresowania naukowe i zawodowe wokół logopedii i psychologii, łącząc w pracy te dwie kompetencje. Współprowadzi warszawski Klub J. W 2016 roku otrzymała grant Gene J. Brutten Fluency Disorders Fund za działalność naukową w uznaniu jej zasług i zaangażowania w dziedzinie zaburzeń płynności mowy.
Objawy jąkania pojawiają się u części małych dzieci w okresie intensywnego rozwoju mowy i języka. Niepłynność może ustąpić samoistnie lub utrwalać się i nasilać. Kluczowa do prawidłowego zdiagnozowania jest odpowiedź na pytanie: czy objawy występujące u dziecka to zwykła niepłynność mowy, czy jąkanie?