Nie mam słuchu, nie mam wzroku.
Ale poezję przestrzeni żywej:
Giętkim i wszechmocnym życia oświeceniem
Utykam istnienie wzorów i kolorów
I swoje istnienie[1]
Olga Skorochodowa
Współczesny świat kojarzy się z życiem w nieustannym biegu. Towarzyszą nam ciągły pośpiech, tłok, hałas, nadmiar wrażeń i informacji. W pędzącym świecie mijamy ludzi, których „nie widać i nie słychać”. Głuchoniewidomi zachęcają do refleksji nad życiem, wartościami i celami, do których dążymy. Przypominają nam, że można żyć wolniej, spokojniej, z większym dystansem do swoich problemów. Uczą, jak rozmawiać w ciszy i skupieniu. Specjalnych technik można się nauczyć, ale najcenniejsze i tak pozostaną empatia, otwartość i cierpliwość.