Dzieci, szczególnie niemowlęta, potrzebują pełnego dostępu do dźwięków, by uczyć się słuchać. Aby mózg odpowiedzialny za słuch rozwijał się prawidłowo, musi regularnie odbierać bodźce dźwiękowe. Jak podaje Światowa Organizacja Zdrowia (2024), na całym świecie 466 milionów dzieci i dorosłych (5% populacji świata) ma uszkodzenie słuchu wymagające rehabilitacji. Szacuje się również, że liczba ta wzrośnie do 10% do 2050 r.
Autor: Magdalena Olempska-Wysocka
dr hab.
Pedagog specjalny, surdopedagog, psycholog, neurologopeda, terapeuta integracji sensorycznej. Pracownik naukowo-dydaktyczny Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, Krajowy Koordynator Europejskiej Agencji ds. Edukacji Włączającej, liderka Zadania 3 w projekcie Wspieranie dostępności edukacji dla dzieci i młodzieży (Edukacja włączająca) Instytutu Badań Edukacyjnych w Warszawie. Kierownik studiów podyplomowych „Surdologopedia" UAM w Poznaniu, diagnosta i terapeuta w Qbig Junior Centrum Diagnozy i Terapii dla Dzieci i Młodzieży w Łodzi. Od ponad 19 lat pracuje z małymi dziećmi w zakresie wspomagania ich rozwoju poznawczego i komunikacji, prowadzi indywidualne konsultacje psychologiczne zarówno dla dzieci, młodzieży, jak i ich rodziców. Współpracuje z nauczycielami w zakresie dostosowania metod i form pracy dla dzieci i uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi i komunikacyjnymi. Specjalizuje się w diagnozie i terapii logopedycznej i psychologicznej dzieci z afazją, niedokształceniem mowy pochodzenia korowego, z uszkodzonym słuchem, z opóźnionym rozwojem mowy, a także z innymi zaburzeniami mowy i wymowy. Autorka wielu publikacji naukowych, uczestniczka konferencji naukowych i popularnonaukowych z zakresu logopedii, pedagogiki specjalnej, psychologii.
Międzynarodowa Klasyfikacja Funkcjonowania, Niepełnosprawności i Zdrowia (International Classification of Functioning, Disability and Health, ICF) Światowej Organizacji Zdrowia stanowi ważny konstrukt analizy sposobów myślenia i oceny funkcjonalnej w zakresie zaburzeń mowy u dzieci i młodzieży. Klasyfikacja ta została stworzona m.in. w celu ustalenia wspólnego języka stosowanego do opisu zdrowia i stanów z nim związanych, aby ujednolicić słownictwo i usprawnić porozumiewanie się osób zaangażowanych w pracę z dzieckiem – logopedów, psychologów, pedagogów, nauczycieli. Klasyfikacja ta pozwala także opracować naukowe podstawy umożliwiające analizę i zrozumienie zagadnień zdrowotnych, w tym związanych z nimi stanów, czynników prognostycznych oraz dynamiki ich zmian, z uwzględnieniem roli zaplecza instytucjonalnego w ocenie skuteczności polityk zdrowotnych.