Temat demencji jest zagadnieniem coraz ważniejszym i coraz częściej rozpracowywanym w pracy logopedycznej. Z powodu demograficznych zmian w niemal wszystkich krajach Europy pacjenci z różnorodnymi i w różnym stopniu uwydatnionymi demencjami będą wymagali pomocy, by w dalszym ciągu uczestniczyć w życiu i komunikacji z otoczeniem. Symptomy różnych rodzajów demencji są logopedom znane, ale nierzadko nasuwa się pytanie, jak takich pacjentów zdiagnozować czy też – jakie formy terapii byłyby w danym przypadku najstosowniejsze.
Autor: Joanna Ziller
Dyplomowana rehabilitantka mowy. Urodzona we Wrocławiu. Edukacja zakończona w roku 2000 dyplomem z zakresu pedagogiki specjalnej (specjalizacja: rehabilitacja mowy) na Uniwersytecie Leibniza w Hanowerze. W latach 2000–2006 pracowała w dwóch gabinetach zajmujących się terapią mowy o różnorodnym obrazie zaburzeń – dorośli z zaburzeniami neurologicznymi, dzieci z zaburzeniami rozwoju oraz dzieci i młodzież z dysleksją. Od roku 2006 ma własny gabinet ukierunkowany na terapię mowy i uczenia się. Od tego czasu prowadzi terapię zarówno dorosłych z zaburzeniami neurologicznymi, z zaburzeniami degeneracyjnymi i z zaburzeniami mowy (głosu), jak i dzieci z różnymi zaburzeniami mowy (rozwój mowy, jąkanie się, mutyzm, zaburzenia mowy u dzieci dwujęzycznych). Część pracy z dziećmi jest poświęcona terapii nauki (integracyjna terapia dysleksji i dyskalkulii). Ukończyła 3-letnie studium w zakresie terapii dyskalkulii.