Diagnoza różnicowa zaburzeń mowy polega na identyfikowaniu symptomów występujących u badanego, a następnie porównywaniu ich z jednostkami pojawiającymi się w klasyfikacjach, dzięki czemu możliwe jest odróżnienie od siebie zaburzeń podobnych. Podstawowe pytanie diagnostyczne brzmi: czy mamy do czynienia z giełkotem, czy raczej z jąkaniem, ze zwykłą niepłynnością mówienia, z tachylalią, schizofazją, oligofazją. Trudności w różnicowaniu tych zaburzeń wynikają stąd, że mają one charakter wielowymiarowy oraz podobne symptomy. Ale mają różne przyczyny, które są nie do końca
Autor: Agnieszka Okrasińska
dr n. hum.; Neurologopeda, wykładowca, diagnosta, terapeuta dzieci, młodzieży i dorosłych. Zakład Psychologii Uniwersytetu Medycznego w Lublinie, Zespół Placówek Oświatowych w Siemieniu.